Bij de start van het nieuwe schooljaar ligt de focus hoofdzakelijk op de gezondheid van leerlingen en leerkrachten in de schoolgebouwen. Deze bezorgdheid is uiteraard terecht, maar – samen met vele andere ouders – maak ik me ook zorgen over de manier waarop kinderen veilig op school en terug thuis geraken.

Uit de statistieken blijkt dat dagelijks veertien kinderen betrokken zijn bij een ongeval van of naar school. Dergelijke cijfers zijn onaanvaardbaar. Ik volg de stelling van Vias dat kinderen goed moeten voorbereid worden op hun rol als verkeersdeelnemer, maar ik wil nog een stap verder gaan. We moeten uit de Catch-22 waarbij ouders hun kinderen met de wagen naar school brengen omdat de fietsroute te gevaarlijk is, terwijl het vooral die auto’s zijn die voor extra drukte en bijkomende gevaarlijke situaties zorgen.

Sinds oktober 2019 heb ik reeds 4,1 miljoen euro aan subsidies voorzien om 604 schoolomgevingen in 164 Vlaamse steden en gemeenten veiliger te maken. Maar niet alleen de schoolomgeving, ook de schoolroutes moeten worden aangepakt. Daarom wil ik deze subsidiemaatregelen ook uitbreiden tot de routes van en naar de scholen. We willen dit doen in nauw overleg met de lokale besturen, die het best kunnen inschatten waar de situatie op hun grondgebied door middel van quick-wins kan worden aangepakt. Deze extra veiligheidsmaatregelen moeten snel in het straatbeeld zichtbaar worden, zodat ouders voldoende vertrouwen krijgen om hun kinderen naar school te laten stappen of fietsen. En de kinderen die moeten natuurlijk op de meest veilige manier op school aankomen en terug thuis geraken. Het kan niet dat zowel kinderen als ouders meer schrik moeten hebben van het verkeer dan van Covid-19.

Er is uiteraard meer nodig dan enkele potten verf en extra signalisatie om voor meer verkeersveiligheid te zorgen. We moeten een maatschappelijke klik maken waarbij we ons collectief verzetten tegen de berusting. 300 verkeersdoden per jaar, duizenden zwaargewonden, we mogen dit niet aanvaarden. Slachtoffers mogen geen cijfers blijven! Ieder verkeersongeval veroorzaakt onnoemelijk veel leed. Ik heb de voorbije maanden een aantal gesprekken gehad met slachtoffers of nabestaanden van slachtoffers en dat hakt er enorm in. Elk gesprek motiveert me om van verkeersveiligheid de volgende jaren een absolute prioriteit te maken.

Uiteraard moeten en zullen we hier als overheid onze verantwoordelijkheid nemen, maar zonder de hulp van alle weggebruikers, kunnen we onze doelstellingen niet realiseren. De infrastructuur moet beter en veiliger, zwarte punten moeten veel sneller worden aangepakt, opleiding moet kwalitatiever, sensibilisering efficiënter en handhaving doeltreffender. Iedereen kan zijn of haar steentje toe bijdragen door zich te houden aan de snelheidslimieten, door niet te appen tijdens het autorijden of het fietsen, door geen alcohol te drinken als bestuurder, door als automobilist hoffelijk te zijn tegenover voetgangers en fietsers, door extra alert te zijn in een schoolomgeving,…

Vision Zero, nul verkeersslachtoffers, is al jarenlang de internationale ambitie, een ambitie die we ook in Vlaanderen willen realiseren. Maar wat me intussen aardig stoort aan deze ultieme doelstelling, is de doorlooptijd. Vision Zero 2050. Het spijt me, maar ik kan me niet verzoenen met de idee om 300 verkeersdoden zomaar te aanvaarden. Wat mij betreft moet Vision Zero een dagelijkse doelstelling zijn. Nul verkeersdoden, zo snel als mogelijk. Wat als we hiermee beginnen op 1 september 2020 en de lijn zo lang mogelijk door trekken?

Lydia Peeters

Vlaams minister van Mobiliteit en Openbare Werken